Śmierć to cudowna rzecz

Śmierć to rzecz nieprzyjemna. Jedna z tych, o których w towarzystwie się nie rozmawia. Śmierć jest jak puszczanie bąków: psuje atmosferę. Niby każdy musi, ale to nie powód, żeby o tym rozmawiać.

Ale nie jesteśmy w towarzystwie.

Logicznie rzecz biorąc, główny problem ze śmiercią jest taki, jak z pandemią: nie wiadomo co dalej. Bo gdyby było wiadomo, gdyby raz ustalić, że śmierć to rodzaj przeprowadzki, to by człowiek mógł się zrelaksować. I nawet zacząłby widzieć pozytywy.

Bo plusów śmierci jest co niemiara!

Plusy śmierci

Przede wszystkim, możesz się wyprowadzić wreszcie od mamy. Ba, nie tylko od mamy, ale od całej rodziny. Biorąc pod uwagę, że większość ludzi nie znosi swoich rodzin, byłaby to dla nich dobra wiadomość. Poczucie obowiązku i winy nie pozwala odciąć się za życia od ojca-alkoholika, matki-chodzącej-patologii, wuja-lepkie-ręce ani ciotki-kiedy-się-wreszcie-ożenisz. Jak nie zadzwonisz dwa razy dziennie to poczucie winy cię zaraz zeżre. Będziesz się czuć jak wyrodne dziecko.

A tak – umierasz sobie i jesteś wolny. Nic już nie musisz i nikt ci nic nie nagada. No bo przecież to nie twoja wina, że nie żyjesz. To wina Boga. Lekarza. Społeczeństwa. Ewolucji. Wszystko jedno, byle nie twoja. Więc nic, tylko umierać!

W dodatku polski przesąd pod tytułem „o zmarłych wolno mówić dobrze albo wcale” jest teraz po twojej stronie. Zmusi on wszystkich do milczenia.

Zdarza się czasem, że potomek zmarłego rodzica, po wypiciu odpowiedniej ilości alkoholu, zaczyna zarzucać na przykład tacie, że go zostawił, bo umarł. No tak. Ktoś tu posunął się za daleko w interpertacji sformułowania „dziecko boże”, skoro doszedł do wniosku, że jego zmarły tata był bogiem i to on decydował o tym że chcę umrzeć albo nie chce. Skoro więc umarł, to znaczy, że widocznie chciał porzucić dziecko. No tak, bo inaczej by nigdy nie umarł. To jego wina.

Zdarza się też, że ktoś weźmie życie w swoje ręce. Tylko po to, żeby to życie zaraz mu z rąk wypadło i rozbiło się o podłogę. Samobójca robi swoje zwykle w sytuacji kiedy rozum mu szwankuje, a psychika szaleje. Ale gdyby tak się kierować przy takiej decyzji rozumem, to czy śmierć nie może być zachęcająca?

Więcej zalet śmierci

Przykładowo: podatki. Umierasz i co ci zrobią? Niech cię tam ZUS doścignie!

Albo: długi. Narobisz długów, przegrasz majątek w Las Vegas, przepuścisz wszystko na głupoty i co dalej? Odpowiedzialność? Spłacanie? Można i tak. Ale można też być spryciarzem, chociaż też i tchórzem, i uciec za pomocą dobrego sznura lub pociągu Inter-city.

Albo: hejterzy. I cały wiecznie wszystko komentujący internet. Co, nie polubili cię? Nie podobały im się teksty, obrazki, cytaty i linki? No to jest wyjście: przeprowadzka na tamten świat. Raz tabletka i już nikt niczego nie komentuje. A nawet jeżeli, to do ciebie nie dociera. Wielki Firewall Śmierci wszystko blokuje skutecznie.

Albo taka zaleta: jak umrzesz to nie musisz już patrzeć na to jak politycy kłamią, kradną i ruinują kraje. Nie musisz czytać jak media sieją psychozy i sadzą paranoje. Zmiany klimatyczne cię walą, bo jak się nie ma ciała to i klimat niestraszny.

A najlepsze w śmierci jest to, że żadne więzienie cię już nie zatrzyma.

Nie zmuszą cię do siedzenia pół roku w domu z powodu zabójczej plagi kataru. Nie zrobią z ciebie podczłowieka i zabronią chodzić do parków i restauracji. Bogowie medycyny nie wprowadzą ci już dożylnie eksperymentalnych preparatów. Bo nie masz już żył. A nawet jak są, to już nie twoje żyły. Jak powiada Biblia: z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. I numer PESEL i NIP nie będą cię trzymać w więzieniu rejestrów totalitarnego państwa, bo zidentyfikują już tylko parę kilo masy organicznej nie sterowanej przez żaden świadomy byt duchowy.

Pewnie niejednego ta myśl przygnębi. Ale dla mnie to cudowne!

Radość umierania

Zupełnie poważnie mówię: z mojego punktu widzenia nie ma nic cudowniejszego niż śmierć. A im bardziej współczesne życie przypomina ZOO, więzienie, przedszkole lub dom wariatów, tym śmierć jest radośniejsza.

No bo to tak jakby powiedzieć: „ja stąd spadam – i co mi zrobicie?”

Otóż nic. Absolutnie nikt i nic nie jest w stanie mi w tym planie przeszkodzić. Ucieknę im, na sto procent. Nie ma takiego prawa, więzienia, granicy, lekarza, wojska, które mnie może powstrzymać przed bezkarnym przekroczeniem graniczy życia, bez szczepionki, bez paszportu i bez wizy, z radosnym pożegnaniem dla służb mundurowych:

– A teraz pocałujcie mnie wszyscy w dupę!

Oczywiście, to wszystko przy założeniu, że śmierć to przeprowadzka. I to przeprowadzka w lepsze miejsce.

Logicznie więc wychodziłoby na to, że żyją wyłącznie ludzie nielogiczni albo wiecznie zaćpani.

Logiczny powód żeby żyć

Bo tak: jeżeli śmierć jest przeprowadzką w lepsze miejsce, to co tu jeszcze robisz? A jeżeli nie jest, to jaki sens żyć?

Ale jeżeli po życiu nie ma absolutnie nic, to dopiero śmierć kusi! Bo przy takim założeniu fakt nieuchronnie nadchodzącej śmierci oznaczać musi jedno: że wartość twojego życia jest zerowa. Tak od twojej strony patrząc nie zostałoby po życiu ani wspomnienie (bo cię nie ma, nie możesz wspominać), ani odpoczynek (bo cię nie ma, nie możesz odpoczywać), ani żadna wartość (bo cię nie ma, nic dla ciebie nie istnieje). A od strony kogo innego patrząc, to w ogóle nic nie istnieje, bo jak ty nie istniejesz, to i nic innego w twojej świadomości istnieć nie może.

Myślisz więc, że komuś pomogłeś? Otóż nikomu. Bo ten, komu pomogłeś, w ostatcznym rozrachunku tak samo nie istnieje jak i ty. Żyjesz dla rodziny, dzieci i wnuków? Nonsens. Przecież oni też umrą i znikną, ich życie jest więc takim samym pustym bezsensem, jak i twoje. Jeżeli człowiek nie ma żadnego ciągu dalszego, to nie ma logicznego powodu traktować życie – i wszystko w nim – jako cokolwiek wartościowego. Wszystko jedno, jest po prostu wszystko jedno.

Nic dziwnego, że ludzie, którzy tak śmierć postrzegają, są nieustannie ścigani i maltetowani przez depresje i myśli samobójcze. To zresztą dobrze o nich świadczy: widać kołacze się tam jakaś resztka rozumu i logiki. Bo logika i wnioskowanie nakazują w tej sytuacji nie cenić życia. Przy takich założeniach życie ceni tylko debil.

Jak leczyć potencjalnych samobójców

W tym, żeby niedoszli samobójcy jednak żyli – a wiec przestali widzieć logikę – pomagają im rzesze psychologów, psychiatrów, kołczów i innej hołoty. Większość z nich sama ma depresję i zagłusza resztki własnej logiki bardzo sprytnymi filozofiami, albo (częściej) bardzo sprytnymi tabletkami. Ich sensem zawodowego istnienia jest utrzymywanie rzesz chodzących trupów w stanie chwilowej równowagi pomiędzy byciem kompletnym idiotą a wiecznym ćpunem. Chwilowość tej równowagi umożliwia im stworzyć stały cennik i stałe sesje.

Kuracja głupotą i nakręcaniem jest jedynym chwilowym rozwiązaniem dylematu „po cholerę mam żyć”. No bo z jednej strony tylko idiota może uważać, że życie ma jakąś wartość, kiedy śmierć skończy definitywnie wszystko, z drugiej tylko nakręcony czymś ćpun jest w stanie zmusić się, żeby ciągnąć ten nonsens dalej, do dnia nieuniknionej śmierci.

O, jakże żałośni są ci gracze w szachy, co przegraną grę ciągną do końca! Gram prawie codziennie i co kilka partii trafiam na takiego. Lubię tych, co poddają zepsutą partię kiedy widać, że nic z tego nie będzie. Tych szanuję, bo nie marnują czasu, tylko akceptują rzeczywistość i idą dalej. Ale co jakiś czas przychodzi zagrać z takim, co się uprze, żeby ciągnąć głupią grę do końca. I przegrywa, oczywiście, bo musi. Tyle, że w irytujący, żenujący i nudny sposób.

Ktoś powie: walczył do końca i to jest piękne.

Może by było, gdyby istniał jakiś ciąg dalszy, jakaś korzyść, jakis cel. Ale kiedy mówimy o śmierci, o takiej, po której nic nie ma, to jaki ma być ciąg dalszy, kiedy potem w ogóle nic nie ma? Nie ma wtedy żadnego znaczenia przedłużanie życia. Nawet „ratowanie życia” przez lekarza czy ratownika zmienia się w jedną wielką komedię. Przecież i tak umrze, a to co w „uratowanym” czasie zrobi, też zniknie razem z nim. To tak, jakby komuś włosy czesać podczas huraganu. Bzdura jakaś, szaleństwo, głupota kompletna, ośli upór w oddalaniu od siebie rzeczywistości.

Ale tak naprawdę to mało jest ludzi, którzy wierzą w tą wersję śmierci. Nie dlatego, że im to niewygodne (większość i tak jest za głupia żeby się nad tym poważnie pozastanawiać) tylko dlatego, że im się to nie klei. Nie pasuje do tego co znają, co wiedzą, co wyczuwają. Większość ludzi spodziewa się jednak, że coś tam potem jest, że człowiek to nie tylko ciało, że człowiek w gruncie reczy jest wieczny.

I dla takich zostaje pytanie: to co ty tu jeszcze robisz?

Co ja tu jeszcze robię?

Szczerze mówiąc, to ja sam nie wiem. Przyzwyczaiłem się chyba i tyle.

Poza tym: bywa miło. Bardzo często bywa miło. Powiedziałbym wręcz: codziennie bywa miło!

Ale to jeszcze nie powód. Bo po przeprowadzce będzie przecież milej. Też codziennie. Po co siedzieć w przedpokoju zamiast wejść na salony?

Prawdziwym powodem jest chyba taki: a co, spieszy mi się gdzieś?

Prawdziwy powód żeby żyć

O tak, to mi wygląda na prawdziwy powód. Otóż powód, żeby żyć brzmi: „a pierdolę to” (za przeproszeniem łaskawych pań). „To”, czyli w zasadzie wszystko.

Bo cudowność śmierci polega na tym, że wkrótce będę miał w dupie pandemię, lekarzy, paszporty, podatki, wizę, Polskę i słomki na dnie oceanu. Cudowne to, to pozwala mi to przestać się przejmować i przestać się spinać. Mogę się uśmiechać ze wszystkiego. Czarny humor czy biały, każdy jest teraz fajny! No przecież ja już wiem, że tu długo nie pobędę, bilet mam już zaklepany. Terminu wycieczki co prawda jeszcze nie znam, ale wiem, że się odbędzie. Odbędzie się na pewno.

Jak to wiem, to mi się już nie spieszy.

Patrzę sobie teraz na pandemię i totalitaryzmy, na inflację i na demokrację, na rozwody i na wzwody, patrzę na wszystko z cynicznym uśmieszkiem. Ludzie se włosy wyrywają z głowy, a ja wiem, że to wszystko jest wuja warte, a do tego nikt mi i tak nic zrobić nie może. Jak chce zrobić, to zrobi, bo wujów nie brakuje. Ale zrobi tylko na chwilę, a potem mu ucieknę! Nie wierzysz? A założymy się? Ucieknę, i w to miejsce dużo lepsze. A żeby go na koniec obrazić (tego wuja mianowicie) zostawię mu jeszcze za sobą mój były gnijący korpus. Poproszę Boga, żeby na tym, co kiedyś było moją twarzą, uwidocznił się ten sam cyniczny uśmieszek. Żeby ten kto go zobaczy, a nie rozumie jak cudowną rzeczą jest śmierć, zazgrzytał zębami ze złości. Bo zrozumie, że wygrałem. I że ta gra była już wygrana od początku.

Żyję więc teraz i jestem fundamentalnie zadowolony.
Bo jak żyć to albo szczęśliwie albo wcale.

Ewentualnie można też żyć nadzieją, że nieszczęśliwość jest chwilowa, a przy cierpliwości, wysiłku i odwadze, szczęśliwość jeszcze nastąpi. Jeszcze za tego życia. Taks była moja historia. Początek był marny. Ale opłaciła mi się cierpliwość, wysiłek i odwaga.

Ale nawet jak się komuś nie opłaci, to nie ma się co podniecać. Logika mówi: „machnij waść ręką na to albowiem nie ma takiego więzienia, które by było wieczne”.

Covid mnie zabije? Super! Covid mnie nie zabije? To zabije mnie co innego. Super!

Szczepionka uratowała wielu ludzi od śmierci? A gówno prawda. Przecież wszyscy, którzy się zaszczepili umarli. Co do jednego. A jak nie, to umrą.

A może nieszczepienie się kogoś uratuje? A gówno prawda. Przecież wszyscy niezaszczepieni poumierają. Albo już umarli.

Prawda jakie to proste? A media to dziwnie komplikują…

Mówię wam: jak sobie człowiek raz a porządnie poradzi w głowie z tematem śmierci, to nie ma takiego gówna na tym świecie, które by się do niego przykleiło. Bo nawet jak ci zaśmierdzi, to jest to smród chwilowy. W dłuższej perspektywie czeka cię wyprawa w jedną stronę, i każdy smród zostanie za plecami.

Wyprawa-niespodzianka

Jest to oczywiście wyprawa-niespodzianka. Niejednego ten fakt mocno niepokoi. Ale pamiętaj, że ostatecznie ktoś tą wycieczkę jednak organizuje. Tak jak ktoś zorganizował nam wycieczkę na planetę Ziemia z grupą zorganizowaną o nazwie Ludzkość.

Ja się z tej grupy urwałem dość szybko. I nie mam ochoty wracać. Bo uważam, że jest nudna. Ale mniejsza z grupa, ja nie na grupie się skupiam, tylko na Organizatorze. I na tej przyszłej wycieczce, bo ta to już będzie na dłużej, zdaje się. Jak na razie – szczegółów Organizator nie zdradza. Ale wyraźnie powiedział nam jedno: że bać się nie ma czego.

„A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie ja jestem, i wy byli. I dokąd ja idę, wiecie, i drogę znacie”.

Owszem wiem, owszem znam, a ponoć nawet mam tam mieszkanie załatwione. Ale nie wiem jakie. Ciekawy jestem strasznie tych wszystkich szczegółów.

Ale znowu: czy mi się spieszy gdzieś? Ta łódka beze mnie i tak nie odpłynie. Dowiem się wszystkiego tak czy inaczej, czy chcę czy nie. Tak samo jak i ty.

Co jest po śmierci?

Nie pytaj mnie, co jest po śmierci. Poczekaj, to sam się dowiesz. Nikogo pytać nie musisz. Gwarantuję ci to, że się dowiesz. Na sto procent.

Póki co jestem więc tu, a skoro tu jestem, to żyć chcę szczęśliwie. Bo: albo żyć szcześliwie albo wcale!

I będąc tu przeżywam nieraz perwersyjną satysfakcję, kiedy myślę sobie o dzisiejszych ludziach – takich wypasionych, takich przekonanych, takich straszliwie przywiązanych do Planety, Demokracji, Nauki, Bezpieczeństwa i innych nowoczesnych bogów.

Myślę sobie o tym, ilu z nich wyjdzie na kretynów, kiedy ta łódka przypłynie po nich.

I niewiadomo dlaczego jakoś lepiej się po tym czuję. Może jest ze mnie kawał… wuja. A może w tym rzecz, że kiedy tak myślę, czuję się tak jakby świat, życie i wszystko w nim, miało faktycznie sens.